Dolle ontmoetingen op een uit de hand gelopen clandestiene jachtpartij

Bij Naxos loopt de serie van Strauss' operettes bijna ten einde. De voorlaatste release is de operette Waldmeister die de Walsenkoning in 1895 componeert. Destijds een behoorlijk succes maar al vele jaren vergeten. De uit Sofia afkomstige cd-première bewijst de muzikale potentie van dit theaterstuk over de uitwerking van het Waldmeister geheten plantje, bij ons beter bekend als lievevrouwebedstro.

Clandestien

De opnamen zijn gemaakt tijdens de lockdown van begin dit jaar. Maar de sfeer is opperbest. Dirigent Dario Salvi geef schwung aan het geheel en weet de jonge cast tot mooie prestaties te inspireren. Pluspunt is zeker dat ook de dialogen opgenomen zijn zodat we het komische verhaal enigszins kunnen volgen.

Het geheel speelt zich allereerst af in een watermolen in het bos. Daar schuilen bosbouwstudenten met de operazangeres Pauline (een fraaie rol voor de intens zingende sopraan Martina Bortolotti von Hadersburg - ooit leerling van Teresa Berganza) en haar vriendinnen tijdens een clandestiene jachtpartij voor het onweer en wisselen tegen betaling hun natte kleding tegen droge molenaars-outfits.

Op stoom

Dat is het begin van een vrolijke serie persoonsverwisselingen en allerlei dolle ontmoetingen. We maken kennis met de leerling Botho (tenor Daniel Schliewa) die helemaal hoteldebotel is van zijn treffen met Freda (sopraan Annika Egert). Helaas is de tenor in zijn eerste ‘lied’ Im Walde, wo die Buchen rauschen in de hoogte nog niet helemaal op stoom.

We komen ook een fotograferende botanist (plantenkenner) tegen. Die rol van professor Müller wordt charmant gezongen door de tenor Friedemann Büttner. Hij loopt in de watermolen Jeanne tegen het lijf. Andrea Chudak zingt deze soubrettepartij heerlijk koket. Liefde op het eerste gezicht dus

Versnaperingen

Nog meer verwarring. Pauline doet alsof ze de molenaarster is en windt de Oberforstrat (tenor Noah Schaul) om haar vinger. Het gestolen kusje wordt meteen door de professor op de gevoelige plaat vastgelegd. Uiteraard zijn de poppen nu snel aan het dansen, zoals het hoort in een echte operette.

Aan het eind van de tweede akte, die met een luchtig geklede Pauline op het tennisveld begint, wordt heilzame bloesemthee geschonken. Maar in werkelijkheid zorgen alcoholische versnaperingen zonder iemand er iets van weet voor een extra roes.

In dat bedrijf duikt ook de lievevrouwebedstro op. Twee keer zelfs: in de oorspronkelijke staat, en zwart geverfd. Met die zwarte Waldmeister hoopt Malwine, de vrouw van de Amtshauptmann (de alt Dorothe Ingenfeld), naam te maken als botanist. Hoe dat allemaal afloopt?

Meeslepend

Wie van pure Weense muziek houdt, zit bij Waldmeister beslist eerste rang. Al meteen in de ouverture duikt meermaals de meeslepende Waldmeisterwalzer op. Johann Strauss verwerkte die ook in zijn gelijknamige opus 463. Daarnaast spelen polka’s een belangrijke rol.

Het koor geeft Strauss ook een aantrekkelijke rol in de ensembles. Hij schotelt alles bovendien voor in een prachtig verfijnde instrumentatie. De diverse begeleidingen tekenen voor sfeer, elegantie en waar nodig humor. Een kolfje naar de hand van het Sophia Philharmonic Orchestra and Chorus. © 2021 de Gelderlander

Een heerlijke ontdekking. Niet te missen!

Johann Strauss’ “Waldmeister”, een operette in drie akten, op een libretto van Gustav Davis (1856-1951) en Max Kalbeck (1850-1921), werd voor het eerst opgevoerd op 4 december 1895 in het Theater an der Wien. Hoewel ze niet zo populair was als bv. de geniale “Die Fledermaus” (1874) en de al even geniale, “Der Zigeunerbaron” (1885), werden er toch maar 88! opvoeringen gegeven en werd het zeer bewonderd door… Johannes Brahms, een vriend van Strauss. Op de openingsavond was ook de vooraanstaande criticus, Eduard Hanslick, aanwezig, die het nieuw werk prees door te stellen, “Mozarts gouden klank, regeert in het orkest van Strauss”!

Johann Strauss jr.’s magnifieke, maar helaas, voorlaatste operette, “Waldmeister”, (“Göttin der Vernunft” uit 1897, was zijn laatste), (Strauss overleed 2 jaar later), met een hilarisch, kostelijk verhaal over de identiteitsverwisseling van een zogenaamde “molenaar”, onder invloed van witte (Moezel) wijn (het verhaal speelt zich af in Saksen, de regio met de beste Duitse, witte wijnen!) met “Lievevrouwebedstro” (Maitrank of meiwijn), in een typische “Maibowle”, (“Waldmeister” in het Duits), in contrast met zogenaamd geneeskrachtige thee…

De operette bevat zoals altijd bij Strauss, levendige, aanstekelijke en onberispelijk georkestreerde muziek, met verschillende stukken die later beroemd zouden worden, zoals de wals, “Trau, schau, wem” en de Schnellpolka, “Klipp-Klapp-Galopp”. De wals “Trau, schau, wem!” (“Pas op wie u vertrouwt!”), op. 463, werd opgedragen aan de portretschilder (“Malerfürst”), Franz von Lenbach (1836-1904). Deze wals, gebaseerd op melodieën uit de operette “Waldmeister”, wordt daarom ook wel de “Waldmeister Walzer” genoemd.

Andere hoogtepunten uit zijn operette, die Strauss later bewerkte tot een instrumentale Polka-française en een Polka-Mazurka, zijn “Herrjemineh” en “Liebe und Ehe” (“Die Liebe kommt, die Liebe geht beginnt. Die Ehe kommt, die Ehe bleibt”), en de mars, “Es war so wunderschön”, samen met “Nun hören Sie” als Trio. Deze werden alle, meestal in de Goldene Saal van de Musikverein in Wenen, in première gespeeld o.l.v. de jongste broer van Johann Strauss jr., Eduard (1835-1916) (foto).

Vocale hoogtepunten zijn o.a. het Lied, “Im Walde, wo die Buchen rauschen” (Botho), het Ensemble, “Wir sind brave Müllersknechte” (koor, Pauline, Botho), de Finale van de 1ste akte, “Du Müller in fein” (koor, Tymoleon, Pauline, Erasmus, Botho, Erich, Jeanne), het Terzett, “Herein! Nun ja, herein!” (Pauline, Heffele, Danner), het Ensemble met de Arietta, “Wir gratuliren dem jungen Paar” (koor, Malwine, Tymoleon, Freda, Botho), de Finale van de 2de akte, “Du Müllerin fein” (Botho, Pauline, Jeanne, koor, Erasmus, Tymoleon, Freda, Malwine, Heffele, Danner), het Ensemble (Septet) “Wir stehen in Sachsen” (Pauline, Erasmus, Freda, Jeanne, Malwine, Botho, Tymoleon, Heffele), en de Finale van de 3de akte, “Trau’, schau’, wem” (Pauline, Freda, Jeanne, Malwine, Botho, Tymoleon, koor). Warm aanbevolen.

De Italiaanse dirigent en arrangeur, Dario Salvia (°1975), uit Brescia, is de oprichter van het uitzonderlijk “Imperial Vienna Orchestra” in Norwich, het orkest waarmee hij als een “Lifetime Honorary Member of the Johann Strauss Society of Great Britain”, op oorspronkelijke instrumenten en in de oorspronkelijke bezetting, de dansmuziek van de leden van de Strauss familie, speelt. Niet te missen! Hij is daarnaast gastdirigent en partner van het Metamorphosis Chamber Orchestra in New York en eerste gastdirigent van het Concert Operetta Theater in Philadelphia. In Juni 2018 maakte hij zijn debuut in Carnegie Hall in het Lincoln Center in New York City met Mozarts “Le Nozze di Figaro” en Humperdincks “Hänsel und Gretel”.

Het Sofia Filharmonisch Orkest met nu 110 musici, werd opgericht in 1928. De eerste dirigent was Sacha Popov (1928-1956) en de huidige dirigent is Nayden Todorov (°1974), gevormd en beïnvloed door o.a. Karl Österreicher en Mendi Rodan. De Sofia Philharmonic omvat het National Philharmonic Orchestra, National Philharmonic Choir, genaamd naar Svetoslav Obretenov, het “Sofia” kwartet en het “Quarto” kwartet, en de vocale ensembles, “Bella Voce” en” Impresia”! De thuisbasis van het orkest is het Concert Complex “Bulgarije”. Het omvat een grote concertzaal “Bulgarije”, een kamermuziekzaal, de studio “Music” en de kunstgalerie “Bulgarije”. © 2021 Stretto

Conductor Salvi seems to know what he’s doing in these unchartered waters, and the tempos seem appropriate. The orchestra plays well, and the chorus is hearty. © 2022 American Record Guide

Led by Dario Salvi, the performance is stylish and vibrant, with an energetic chorus and strong soloists. © 2022 Opera News Read complete review

…Dario Salvi conducts with lively rhythmic directness. The momentum never sags and the woodwind-playing, in particular, has a real sparkle in its eye. Martina Bortolotti von Haderburg glows brightest as the opera singer Pauline, with Andrea Chudak bringing a suitably soubrettish glint to her friend Justine, while Annika Egert sings the youthful Freda with a sweet, plangent tone and a tight, brittle vibrato that works well in the context.

…I suspect you will want to return to this set…for the sheer richness and quality of Strauss’s inspiration. Waldmeister is a wonderfully melodious score, and stage productions and alternative recordings are clearly well overdue. Which is not to say that this wholehearted (and necessary) venture from Naxos is anything other than very welcome indeed. © 2021 Gramophone

While not one of Strauss’s A-List operettas, musically Waldmeister is a skilfully written, often attractive piece, with impeccable orchestration and melodies from the impressive pot-pourri overture onwards that represent the composer near his best. © 2021 BBC Music Magazine

…Dario Salvi does a first-rate job with the music, and many of the soloists handle their roles with considerable skill. Among the women, Martina Bortolotti von Haderburg stands out as Pauline, a Dresden Opera singer who refuses to be scandalized by such matters as the appropriate dress to be worn when playing lawn tennis (another “modern” element of the plot). Among the men, Friedemann Büttner’s broad characterization of Professor Müller works well… The Sofia Philharmonic Chorus is quite fine, and the Sofia Philharmonic Orchestra plays the music with all the enthusiasm it requires. © 2021 Infodad.com Read complete review

Truly Sparkling Music

Dario Salvi’s attention to detail and animated conducting serves the composer’s intentions to the hilt and does justice to his luscious music. As for the singers, they are a perfectly synchronized team that perform with a true depth of feeling. Chorus and orchestra contribute splendidly with some impressive singing and playing.

This issue is a tribute to the courage and determination of Naxos to complete this unique cycle. Indeed, the recording was made between 13 and 19 January 2020, at the height of the COVID-19 pandemic in Bulgaria Hall, Sofia. While we are grateful for this heroic effort, we await with eagerness the last piece that completes the jigsaw: Indigo und die vierzig Räuber (Indigo and the Forty Thieves). © 2021 Classical Music Daily Read complete review

…a wholly enjoyable listen, which leaves one feeling charmed and energised in equal measure by this compelling argument for a long neglected work, aching to get back to our opera houses! © 2021 The Light Music Society Read complete review

The Strauss operetta Waldmeister, which premiered in 1895, is a turbulent love story. A Waldmeister punch plays an important role in it, because under the influence of the alcohol the right couples find each other in the end. The casting is striking: of the six male roles, five are filled by a tenor voice.

With this studio production Naxos presents the world premiere recording. This is astonishing, for the music is quite attractive and imaginative. This is already evident in the beautiful overture. In it Dario Salvi proves the quality he wants to give to this interpretation.

Almost all of the singers can please and that is considerable, because even most of the tenor roles could be cast satisfactorily. The imaginative music of Johan Strauss is well served, and the world premiere recording is undoubtedly successful. © 2021 Pizzicato

Following on from last year’s critically acclaimed release of Johann Strauss’s long forgotten operetta, Blindekuh, we now have the equally neglected, Waldmeister.

For the years that followed its premiere in Vienna in 1895, it received almost a hundred performances, critics of the time writing highly favourable reviews. It started out with the dubious idea of marrying a new libretto to the existing music Strauss had composed for the operetta, Jabuka. This new text proved to be a hopelessly complex story, and it was soon left to become the poor relation to the massive box office success he was enjoying with Der Zigeunerbaron and Die Fledermaus. Described as an ‘Operetta in Three Acts’, I hesitate to even summarise the plot’s tangled web, but taken down to ‘bare bones’, it relates a series of relationships between young people that begin in a rustic backdrop. Then as we move into a higher financial scenario, there are the obligatory disguises required in such comedies, with the jealousy and fun that ensues. To confuse things even further, there are roles for a very large solo cast of ten plus an active chorus, but I am sure I would have enjoyed it a great deal more if Naxos had provided an English translation. The best they offer is a German libretto you can download from their Website. So long stretches of spoken dialogue are totally lost on me, and I guess that will be true for most others who acquire the release. The performance took place last year just for this recording in Sofia and uses much the same cast, mostly of German-born opera singers, that appeared in Blindekuh. It is headed by the Italian-born lyric soprano, Martina Bortolotti von Haderburg, in the central role of the seductive and sexually provocative Pauline, while the second act introduces the American bass-baritone, Robert Davidson, and the young German tenor, Noah Schaul, though my attention was turned towards the excellent Daniel Schliewa in the high tenor role of Botho, the influential Forest Steward. Keeping the operetta moving at an admirable pace, and obtaining first class playing from the Soia Philharmonic, Dario Salvi, continues his quest to discover ‘lost’ works that we should hear. The recording team have excellently balanced the singers and orchestra. © 2021 David’s Review Corner

After Blindekuh, already a great success, Naxos offers us Waldmeister, whose sumptuous music deserves our full attention… and that of the theatres of the World!

And the great Artisan of the success of this Waldmeister is the “Meister”, precisely! Maestro Dario Salvi, whose attentive, refined, alternately restrained and fiery conducting marvellously serves the composer’s intentions and does justice to his beautiful music.

As for the singers…a team of a beautiful homogeneity.

The Sofia Philharmonic Chorus efficiently prepared by Slavil Dimitrov launches joyfully into the languorous caressing phrases distilled by Johann Strauss and gives a beautiful depth to the finales, even more impressive.

The Sofia Philharmonic Orchestra sounds good, always supple, and at turns intimate or ample, brilliant and exuberant but always measured, under the attentive and poetic control of Maestro Salvi, dosing his effects and tempi to perfection, scrupulously faithful to the indications that Johann Strauss himself specified on his score. © 2021 Operetta Research Center Read complete review

„Das Wetter war so scheene, ich war so wohlgemuth, nu hab ich nasse Beene, beim Deibel is der Hut“ Professor Erasmus Friedrich Müller

Wenn ich an Waldmeister oder, wie es noch heißt, das wohlriechende Labkraut, denke, fällt mir spontan ein mit Waldmeister marinierter Rindsbraten ein, der in einem einst berühmtem Wirtshaus im Wienerwald unnachahmlich mit Knödel serviert wurde, eine kulinarische Jugenderinnerung der allerbesten Manier. Auch das elegant stängelige Blattwerk auf meinem Berliner Balkon fühlt sich auf diesen Namen angesprochen. Das zart weiß blühende Gewürz setzt sich tapfer Frühjahr für Frühjahr gegen die im selben Beet wuchernde Schokoladenminze durch.

Jetzt weiß ich, dass sich unter dem noblen, kräuterlichen Namen auch eine schwungvolle Operettenschöpfung verbirgt. 1895 in Theater an der Wien uraufgeführt, nimmt dieses flotte Stück nach einem Text von Gustav Davis die alle Liebeswirrungen und Verwechslungen entflechtende Waldmeisterbowle ins walzerselige Visier. Dem 70-jährigen Strauss war nach dem weniger erfolgreichen „Apfelfest“ eine musikalisch ansprechende Operette gelungen. Sogar der griesgrämige Eduard Hanslick und der ebenfalls bei der Premiere anwesende Johannes Brahms waren vom musikalischen Resultat enthusiasmiert und attestierten ihre Genugtuung darüber, dass „Strauss zu unserer aller Freude hier wieder den Grundton der „Fledermaus“ anschlägt. Der Duft des Waldmeisters ist noch immer würziger echter Strauss, nur durch Abliegen milder geworden.“

Am Ende verhinderten wohl nur die textbücherlichen Albernheiten einen dauerhafteren Erfolg. Dabei war dem Librettisten und Journalisten Gustav Davis an anderer Stelle durchaus eine publizistisch lang nachwirkende Großtat geglückt. Die von ihm gegründete alte Österreichische Kronenzeitung soll sich ja nach wie vor großer Beliebtheit erfreuen.

Johann Strauss dirigierte bei der Uraufführung im Theater an der Wien selbst die Ouvertüre, „Waldmeister“ erlebt insgesamt 88 Aufführungen. Der Handlungskern hätte eigentlich, wäre das Rundherum nicht so verworren, durchaus Charme. Die maibrünftigen jungen Herren der Forstakademie und die Freundinnen der Sängerin Pauline gehen auf Jagd. Derweilen erwartet die allgewaltige Frau Amtshauptmann Malwine Heffele den mit Botanisiertrommel und Momentapparat ausgestatteten Botanikprofessor Erasmus Müller. Der soll der Hobbybotanikerin bestätigen, dass sie tatsächlich zum bekannt grünen eine schwarze Waldmeister-Spezies entdeckt hätte. Dann gibt es dann noch das junge Liebespaar Freda Heffele und den Forsteleven Botho von Wendt, die sich statt roter Rosen auch lieber Waldmeistersträußlein als Liebespfand schenken. Als fingerzeigend moralische Instanz will Oberforstrat Tymoleon von Gerius, Direktor der Forstakademie, wieder Zucht und Ordnung in seinen Trupp bringen. Außerdem rügt er die kurzen dekolletierten Tenniskleidchen der Paulinen-Mädchen. Wenn da nicht die Räder der erotischen Metamorphosen wären, die ungnädig alle nasstriefende Moral als Staub entlarven. Nach dem Finale des zweiten Aktes, wo alle kräftig der Maibowle zugesprochen haben, scheint auch die Musik verkatert zu sein. Bei starkem Bohnenkaffee erfährt Malwine als letzte, dass ihre Freda nicht den Herrn Forstrat, sondern Botho von Wendt ehelichen wird und der Professor nicht mit Pauline verlobt ist. Ob es den schwarzem Waldmeister wirklich gibt? Ja das werte Leserschaft, müssen sie schon selbst herausfinden.

Nach der Ausgrabung von „Blindekuh“ 2019 setzt Dario Salvi mit dem Sofia Philharmonic Orchestra seine löbliche Initiative der Einspielung unbekannter Strauss-Operetten fort. Chor und Orchester agieren auf gutem Niveau, servieren die Musik schmissig und mit Pfiff. Die Besetzung kann operettenselig nur bei den Protagonistinnen (Dorothe Ingenfeld, Annika Egert, Andrea Chudak) mithalten. Die berauschende musikalische Waldmeister-Bowle könnte bei manch tenoraler Volte erstaunlich mehr böhmischen Kristallglanz vertragen. © 2021 Online Merker

Die 1895 uraufgeführte Strauss-Operette Waldmeister ist eine turbulente Liebesgeschichte. Dabei spielt eine Waldmeisterbowle eine wichtige Rolle, denn unter dem Einfluss des Alkohols finden sich am Ende die richtigen Paare. Auffallend ist die Besetzung: von den sechs männlichen Rollen sind deren fünf mit einer Tenorstimme besetzt.

Naxos legt mit dieser Studioproduktion die Weltersteinspielung vor. Das ist erstaunlich, denn die Musik ist durchaus attraktiv und einfallsreich. Das zeigt sich schon in der schönen Ouvertüre. In ihr beweist Dario Salvi, welche Qualität er dieser Interpretation geben will.

Die Sänger können quasi alle gefallen und das ist beträchtlich, denn sogar fast alle Tenorrollen konnten zufriedenstellend besetzt werden. Die phantasievolle Musik von Johan Strauss wird hier bestens bedient, und die Weltersteinspielung ist zweifellos gelungen. © 2021 Pizzicato

Ci sono dunque ancora tesoretti sepolti che la discografia può riportare alla luce e offrire per la prima volta all’ascolto. Specie a frugare nei campi della leggerezza, dai quali spunta questo Waldmeister, da virare in italiano al femminile trattandosi della asperula che dà il profumo e il titolo alla penultima operetta di Johann Strauss ed è responsabile – trasformata in aromatica tisana – dell’euforizzante intrigo del secondo atto. La fa rifiorire nella sua integrità il direttore Dario Salvi, autentico cacciatore di rarità musicali. MUSICA ha già avuto occasione di parlarne e curiosamente se ne riparla in questo stesso numero per un altro CD di analogo interesse. Questa volta la straussiana “stellina odorosa” è stata coltivata (in era pandemica) non a Vienna ma a Sofia, dove è stata realizzata la registrazione. Se il titolo è stato emarginato dai maggiori capolavori di Strauss (nonostante giudizi illustri come quello di Brahms), non lo è stato però dal repertorio concertistico, grazie alla splendida ouverture riproposta anche ai concerti viennesi di capodanno. Difficile insomma che il Re del Valzer sbagliasse una mossa e non lasciasse un segno pure nelle opere del crepuscolo. Qui però , mentre la radiosa commedia accompagna il tramonto dell’Impero, Strauss ripensa al meccanismo vorticoso e finissimo dei suoi esordi teatrali. Sono passati più di vent’anni. La vita sociale viennese ha disperato bisogno di rigenerarsi in quella eterna giovinezza, magari aggiungendovi un pizzico della polverina piccante della meno nota Blindekuh (mosca cieca), altro titolo rilanciato dal direttore italo-scozzese. Il riattivato congegno comico del gioco degli equivoci coinvolge la fantasia straussiana. A volte la convenzione, il “mestiere” prevalgono, l’elaborazione si allunga su schemi librettistici ripetitivi, manca la sintesi aurea del Pipistrello, ma la ricchezza inventiva è sempre vispa fin dall’incipit silvestre all’aria aperta (non a caso uno dei protagonisti è un botanico) con seguito, a levar di sipario, di effetto-temporale alla Weber. è pero una inventiva centellinata, quasi a vivere di rendita sui temi dell’ouverture. Ancora una volta il direttore-archeologo Salvi scava con successo e consegna alla discografia una prima integrale assoluta. Per l’occasione ritroviamo qui in parte la compagnia di canto di Blindekuh: calibrata vocalmente sulla spigliatezza dei couplet, dei duettini, degli assieme e nel respiro concertato ampio dei finali d’atto. Nessun cantante spicca e stupisce per avvincenti peculiarità di smalto (meglio comunque le voci femminili), ma la concertazione di Salvi ne fa una squadra abbastanza convincente. Rispetto all’edizione di Blindekuh si percepisce una minore scioltezza, quasi una sorta di cautela che frena a momenti la felice progressione dell’operetta. Scanditi da dialoghi resi senza mordente di caratterizzazione, i numeri musicali dell’operetta si susseguono con gradevolezza, grazie soprattutto all’omogeneità del coro ed alle qualità dell’orchestra bulgara con momenti particolarmente suasivi e brillanti: i delicati entr’acte, i couplet a Volkslied di Erasmus, quelli di Tymoleon nel terzo atto sull’eco di Zigeunerbaron, il gustoso Settimino “Wir stehen in Sachsen” degno di Nacht in Venedig. © 2022 Musica

El director italiano Dario Salvi sigue con su proyecto de recuperar operetas olvidadas del gran maestro del género Johann Strauss II, y le toca el turno ahora a una que se estrenó en diciembre de 1895 y que, como la anterior comentada de esta serie de Naxos, Blindekuh, pareció fallar en su libreto, aquí de Gustav Davis. Por su parte, la música es digno ejemplo de su creador (fue incluso alabada por Johannes Brahms, que asistió a su estreno) y lo demuestra una obertura que muchos directores, como Daniel Barenboim o Lorin Maazel, han usado cuando han tenido que dirigir el legendario Concierto de Año Nuevo.

Pero además de esta pieza orquestal, la opereta cuenta con otras joyas, como el fi nal del segundo acto (una delicia) o “Die ganze Nacht durchschwärmt”, Marsch-Cuplet que inmortalizaron en disco primero el tenor Julius Patzak y posteriormente el barítono Dietrich Fischer-Dieskau; este último interpolándolo en el segundo acto de la grabación de Die Fledermaus de Willi Boskovsky. Es precisamente esta última una obra que, ya se dice en las notas del disco, se asemeja a Waldmeister por el juego de equívocos.

El trabajo del coro de la Filarmónica de Sofía es en este caso muy loable, y sus miembros defi enden las intervenciones con gran profesionalidad y entusiasmo, el mismo que se puede decir tienen los solistas, que funcionan mejor en los números de conjunto. © 2021 Ritmo